Leer alles over
de Intelligentiequotiënt (IQ)

Het Ministerie van Onderwijs van Frankrijk neemt een verstandige beslissing. Het plaatsen van kinderen in speciale onderwijs klassen zou een objectieve certificering vereisen dat ze lijden aan leerproblemen. Binet en Simon krijgen de taak om de noodzakelijke eerste versie van een intelligentietest te ontwikkelen. Ze zullen de eerste versie in 1905 publiceren.

Binet beschouwde intelligentie als wijzigbaar en wilde zijn tests gebruiken om kinderen te identificeren die hulp nodig hadden. Hij dacht dat ze met “mentale orthopedie” zouden verbeteren.

Binet publiceert een herziene versie van de oorspronkelijke intelligentietests. Hoewel deze tests het concept van mentale leeftijd niet specifiek vermelden, wordt in de literatuur rond die tijd de eerste gebruik van het concept aan hem toegeschreven. Zijn doel was om leeftijdsnormen of standaarden te creëren waartegen vergelijking mogelijk zou zijn.

Mentale leeftijd zou de gemiddelde prestatie zijn die van een persoon wordt verwacht op basis van zijn leeftijdsniveau.

Een vergelijking kan ook worden gemaakt door de chronologische leeftijd van de mentale leeftijd af te trekken om personen met superieure of inferieure capaciteiten te ontdekken.

William Stern publiceert zijn boek “De Psychologische Methoden van Intelligentie Testen” en verdedigt dat het berekenen van het “absolute verschil tussen mentale en chronologische leeftijd niet adequaat is, omdat ze op verschillende leeftijden niet hetzelfde betekenen”.

Stern maakte zich zorgen over het feit dat intelligentie niet lineair met de leeftijd groeit en niet gelijk verdeeld is onder leeftijdsgenoten, afhankelijk van het leeftijdsniveau (op een bepaalde leeftijd kunnen de verschillen tussen leeftijdsgenoten kleiner zijn en op een andere leeftijd veel groter). Hij stelde daarom voor om een mentale quotiënt te gebruiken, die zou voortkomen uit het berekenen van de mentale leeftijd gedeeld door de chronologische leeftijd (M.Q. = M.A. / C.A.).

Tijdens een conferentie over intelligentietests in de VS publiceert prof. Kuhlmann een artikel waarin hij betoogt dat het noodzakelijk was om het concept van mentale leeftijd beter te operationaliseren en de score te standaardiseren door het gebruik van een index zoals die van Stern. Hij noemt de index de intelligentiequotiënt. De IQ-index zou het mogelijk maken om vergelijkingen te maken tussen personen van dezelfde leeftijd en ook tussen personen van verschillende leeftijdsgroepen, in beide gevallen om hun relatieve positie ten opzichte van hun groepen te begrijpen.

Lewis Terman, de auteur van de eerste versies van de Stanford Binet-test, begint in zijn tests het concept van het Intelligentiequotiënt, afgekort als "I.Q.", te gebruiken. De index zal die zijn die door Stern en Kuhlman is voorgesteld met een constante van 100 (M.Q. = M.A. / C.A.* 100). Voorbeeld van een kind: 15 jaar mentale leeftijd, terwijl 14 jaar chronologische leeftijd, dat is 15/14 * 100 = IQ van 107.

Nieuwe indexen en vergelijkbare concepten beginnen te verschijnen. McCall introduceert het ideaal van het educatieve quotiënt (EQ), in relatie tot de onderwijsleeftijd. Hij suggereert ook dat de index kan worden berekend, beperkt tot een specifieke vaardigheid. We zouden bijvoorbeeld de leesleeftijd of het lees-EQ (RQ) kunnen berekenen. Deze index is dus een vergelijking tussen de leesleeftijd en de gemiddelde leesnorm van zijn chronologische leeftijd.

Een andere zeer interessante voorstel is het “prestatiequotiënt” (AQ) van Franzen. Deze index kan worden berekend door het werkelijke prestatieniveau te delen door de IQ. In een schoolvoorbeeld zou dat zijn: het prestatieniveau van het kind delen door het intelligentiequotiënt van een IQ-test. Het prestatieniveau zou de academische leeftijd van de prestatie gedeeld door de chronologische leeftijd zijn.

Stel je voor dat het kind het slecht doet op school en een prestatiequotiënt van 90 heeft, terwijl zijn IQ-testen aangeven dat hij zeer begaafd is met 120 IQ. De A.Q. = PrestatieQuotiënt/ IQ = 90/120 * 100 = 75.

Deze maatregel is zo interessant omdat het helpt te begrijpen hoe kinderen presteren in vergelijking met wat ze potentieel kunnen. Twee kinderen met dezelfde prestatie kunnen verschillende A.Q. hebben, wat betekent dat de een meer van zijn capaciteiten gebruikt dan de ander. Met andere woorden, welke kinderen profiteren niet van hun capaciteiten, wat de reden is waarom sommigen het luiheidsfactor noemen.

Andere voorstellen komen naar voren, zoals de Intelligentiecoëfficiënt en de Heinis Persona Constant, die de niet-lineaire ontwikkeling van IQ naarmate we ouder worden, wilden meenemen. Deze concepten, die geen indexen zijn, zouden enige verwarring introduceren en zijn de reden waarom sommige mensen ten onrechte over de Intelligentiecoëfficiënt spreken als het om IQ gaat.

Een belangrijke evolutie vond plaats toen de gerenommeerde Thurstone pleitte voor het gebruik van afwijkingsscores en percentielrangen met de normale verdeling. De normale verdeling is een wiskundige functie die laat zien dat de meeste gevallen zich in het midden bevinden, terwijl de extremen zeldzaam zijn. De reden om het te gebruiken is dat elke willekeurige variabele een normale verdeling volgt, en dat geldt ook voor intelligentie. Dus voor elke groep mensen die we selecteren, zullen mensen op die manier verdeeld zijn (de meesten in het midden, sommigen in de extremen).

Deze methode loste het probleem van de onvolmaakte relatie tussen leeftijd en intelligentie op en zou al snel mainstream worden. Leer later op deze pagina meer over deze rekenmethode.

De Wechsler-schaal wordt de eerste relevante intelligentietest die officieel het gebruik van de normale verdeling en de afwijkingsmethode toepast om de IQ-score te berekenen. De auteur van de schaal, Dr. Wechsler, gaf in de testhandleiding aan dat het gebruik van afwijkingen "ons bevrijdt van de verplichting om ons aan een vaste gemiddelde mentale leeftijd voor een specifieke leeftijd te committeren".

De Stanford-Binet-tests maken eindelijk gebruik van afwijkingsberekeningen in plaats van mentale leeftijdsindexen, terwijl ze de 100 + 16x-schaal behouden. Dit zal de afwijkingsmethode een laatste duwtje geven, die de standaardberekening zal worden tot nu toe.