همه چیز را درباره
ضریب هوشی (IQ) بیاموزید

وزارت آموزش و پرورش فرانسه تصمیم عاقلانه‌ای می‌گیرد. قرار دادن کودکان در کلاس‌های آموزش ویژه نیاز به گواهی عینی دارد که نشان دهد آن‌ها با چالش‌های یادگیری مواجه هستند. بینه و سیمون مأموریت دارند تا نسخه اولیه لازم از یک آزمون هوش را توسعه دهند. آن‌ها نسخه اول را در سال ۱۹۰۵ منتشر خواهند کرد.

بینه هوش را به‌عنوان یک ویژگی قابل تغییر تصور می‌کرد و می‌خواست از آزمون‌هایش برای شناسایی کودکانی که به کمک نیاز داشتند، استفاده کند. او معتقد بود که با "ارتوپدی ذهنی" آن‌ها بهبود خواهند یافت.

بینه نسخه‌ای بازنگری شده از آزمون‌های هوش اصلی را منتشر می‌کند. اگرچه این آزمون‌ها به‌طور خاص به مفهوم سن ذهنی اشاره نمی‌کنند، اما ادبیات در آن زمان اولین استفاده از این مفهوم را به او نسبت می‌دهد. هدف او ایجاد استانداردها یا هنجارهای سنی بود که امکان مقایسه را فراهم کند.

به این ترتیب، سن ذهنی به عملکرد متوسطی اشاره دارد که از یک فرد با توجه به سطح سنی‌اش انتظار می‌رود.

مقایسه همچنین می‌تواند با کم کردن سن تقویمی از سن ذهنی انجام شود تا افرادی با توانایی‌های برتر یا پایین‌تر شناسایی شوند.

ویلیام استرن کتاب خود را با عنوان "روش‌های روان‌شناختی آزمون هوش" منتشر می‌کند و دفاع می‌کند که محاسبه "تفاوت مطلق بین سن ذهنی و سن تقویمی کافی نیست، زیرا در سنین مختلف به یک معنی نیستند".

استرن نگران این واقعیت بود که هوش نه به‌طور خطی با سن رشد می‌کند و نه به‌طور مساوی در میان همسالان بسته به سطح سنی توزیع می‌شود (در یک سن خاص، تفاوت‌ها بین همسالان می‌تواند کمتر و در سن دیگر بسیار بیشتر باشد). بنابراین او پیشنهاد کرد که از یک ضریب هوشی استفاده شود که از تقسیم سن ذهنی بر سن تقویمی به‌دست می‌آید (ضریب هوشی = سن ذهنی / سن تقویمی).

در یک کنفرانس درباره تست‌های هوش در ایالات متحده، پروفسور کوله‌مان مقاله‌ای منتشر می‌کند که در آن استدلال می‌کند که لازم است مفهوم سن ذهنی بهتر عملیاتی شود و نمره‌ها از طریق استفاده از یک شاخص مانند شاخص استرن استاندارد شود. او این شاخص را ضریب هوش می‌نامد. شاخص IQ امکان مقایسه بین افراد هم‌سن و همچنین بین افراد گروه‌های سنی مختلف را فراهم می‌کند و در هر دو مورد، موقعیت نسبی آن‌ها را نسبت به گروه‌هایشان درک می‌کند.

لوئیس ترمن، نویسنده نسخه‌های اولیه تست استنفورد-بینه، شروع به استفاده از مفهوم ضریب هوشی، که به اختصار "I.Q." نامیده می‌شود، در آزمون‌های خود می‌کند. این شاخص همان‌طور که استرن و کوله‌من پیشنهاد داده‌اند با یک عدد ثابت 100 محاسبه می‌شود (M.Q. = M.A. / C.A.* 100). مثال یک کودک: 15 سال سن ذهنی، در حالی که 14 سال سن تقویمی دارد، یعنی 15/14 * 100 = ضریب هوشی 107.

شاخص‌های جدید و مفاهیم مشابه شروع به ظهور می‌کنند. مک‌کال ایده‌ی ضریب آموزشی (EQ) را در ارتباط با سن آموزشی معرفی می‌کند. او همچنین پیشنهاد می‌کند که این شاخص می‌تواند محدود به هر مهارت خاص محاسبه شود. به عنوان مثال، می‌توانیم سن خواندن یا ضریب خواندن (RQ) را محاسبه کنیم. بنابراین این شاخص مقایسه‌ای بین سن خواندن و نُرم متوسط خواندن در سن تقویمی او است.

پیشنهاد بسیار جالب دیگری، "ضریب دستاورد" (AQ) فرانزن است. این شاخص با تقسیم سطح واقعی دستاورد بر IQ محاسبه می‌شود. در یک مثال مدرسه‌ای، این به معنای تقسیم ضریب دستاورد تحصیلی کودک بر ضریب هوش از یک آزمون هوش است. سطح دستاورد، سن تحصیلی دستاورد تقسیم بر سن تقویمی خواهد بود.

فرض کنید کودک در مدرسه عملکرد ضعیفی دارد و ضریب دستاورد او 90 است، در حالی که آزمون‌های IQ نشان می‌دهند که او با IQ 120 بسیار بااستعداد است. A.Q. = ضریب دستاورد / IQ = 90/120 * 100 = 75.

این اندازه‌گیری بسیار جالب است زیرا به ما کمک می‌کند بفهمیم کودکان چگونه عمل می‌کنند در مقایسه با آنچه که به طور بالقوه قادر به انجام آن هستند. دو کودک با همان دستاورد می‌توانند A.Q. متفاوتی داشته باشند، به این معنی که یکی از ظرفیت‌های بیشتری نسبت به دیگری استفاده می‌کند. به عبارت دیگر، کدام کودکان از ظرفیت‌های خود بهره‌برداری نمی‌کنند، به همین دلیل برخی درباره‌ی عامل تنبلی صحبت کرده‌اند.

پیشنهادات دیگری مانند ضریب هوش و ثابت شخصیت هاینیس مطرح می‌شوند که می‌خواستند مسیر غیرخطی IQ را با افزایش سن در نظر بگیرند. این مفاهیم که شاخص نیستند، ممکن است برخی سردرگمی‌ها را ایجاد کنند و دلیل این است که برخی افراد به اشتباه از ضریب هوش برای اشاره به IQ استفاده می‌کنند.

تحولی بزرگ زمانی رخ داد که تورستون مشهور به استفاده از نمرات انحرافی و رتبه‌های درصدی با توزیع نرمال تأکید کرد. توزیع نرمال یک تابع ریاضی است که نشان می‌دهد بیشتر موارد در مرکز قرار دارند در حالی که موارد افراطی نادر هستند. دلیل استفاده از آن این است که هر متغیر تصادفی یک توزیع نرمال را دنبال می‌کند و هوش نیز همین‌طور است. بنابراین برای هر گروه از افراد که انتخاب می‌کنیم، افراد به این شکل توزیع می‌شوند (بیشتر در مرکز، برخی در افراط‌ها).

این روش مشکل رابطه ناقص بین سن و هوش را حل کرد و به زودی به جریان اصلی تبدیل شد. درباره این روش محاسبه در ادامه این صفحه بیشتر بخوانید.

مقیاس وکسلر به اولین آزمون هوش معتبر تبدیل می‌شود که به‌طور رسمی از روش منحنی نرمال و انحرافات آن برای محاسبه نمره IQ استفاده می‌کند. نویسنده مقیاس، دکتر وکسلر، در راهنمای آزمون اشاره کرد که استفاده از انحرافات “ما را از تعهد به هر سن ذهنی متوسط ثابت برای هر سن خاص رها می‌کند”.

آزمون‌های استنفورد-بینه در نهایت استفاده از محاسبات انحراف را به جای شاخص‌های سن ذهنی ادغام کردند و در عین حال مقیاس ۱۰۰ + ۱۶x را حفظ کردند. این امر به روش انحراف نهایی کمک خواهد کرد و این روش به محاسبه استاندارد تا زمان حاضر تبدیل خواهد شد.