Dowiedz się wszystkiego o
Ilorazie Inteligencji (IQ)

Departament Edukacji Francji podejmuje mądrą decyzję. Umieszczanie dzieci w klasach specjalnych wymagałoby obiektywnej certyfikacji, że mają trudności w nauce. Binet i Simon otrzymali zadanie opracowania pierwszej wersji testu inteligencji. Opublikują pierwszą wersję w 1905 roku.

Binet postrzegał inteligencję jako zmienną i chciał wykorzystać swoje testy do identyfikacji dzieci, które potrzebowały pomocy. Uważał, że dzięki „ortopedii umysłowej” mogłyby się poprawić.

Binet publikuje zmienioną wersję oryginalnych testów inteligencji. Chociaż te testy nie wspominają bezpośrednio o pojęciu wieku umysłowego, literatura przypisuje mu około tego czasu pierwsze użycie tego pojęcia. Jego celem było stworzenie standardów wiekowych lub norm, w odniesieniu do których możliwe byłyby porównania.

Wiek umysłowy byłby zatem średnią wydajnością oczekiwaną od osoby w zależności od jej poziomu wieku.

Porównanie można również przeprowadzić, odejmując wiek chronologiczny od wieku umysłowego, aby odkryć osoby o zdolnościach wyższych lub niższych.

William Stern publikuje swoją książkę „Psychologiczne metody testowania inteligencji” i broni tezy, że obliczanie „absolutnej różnicy między wiekiem umysłowym a wiekiem chronologicznym nie jest adekwatne, ponieważ w różnych wieku nie oznaczają tego samego”.

Stern martwił się tym, że inteligencja nie rośnie liniowo z wiekiem ani nie jest równomiernie rozłożona wśród rówieśników w zależności od poziomu wieku (w danym wieku różnice między rówieśnikami mogą być mniejsze, a w innym wieku znacznie większe). Dlatego zaproponował użycie ilorazu umysłowego, który wynikałby z obliczenia wieku umysłowego podzielonego przez wiek chronologiczny (I.U. = W.U. / W.C.).

Podczas konferencji na temat testowania inteligencji w USA prof. Kuhlmann publikuje artykuł, w którym argumentuje, że konieczne jest lepsze operacjonalizowanie pojęcia wieku umysłowego oraz standaryzacja wyniku poprzez użycie wskaźnika, takiego jak wskaźnik Sterna. Nazywa ten wskaźnik ilorazem inteligencji. Wskaźnik IQ umożliwiłby porównania między osobami w tym samym wieku oraz między osobami z różnych grup wiekowych, w obu przypadkach rozumiejąc ich względną pozycję w grupach.

Lewis Terman, autor pierwszych wersji testu Stanford-Binet, zaczyna używać w swoich testach pojęcia ilorazu inteligencji, skracanego jako „I.Q.”. Wskaźnik będzie tym zaproponowanym przez Sterna i Kuhlmana z stałą 100 (I.Q. = M.A. / C.A.* 100). Przykład dziecka: 15 lat wieku umysłowego, podczas gdy 14 lat wieku chronologicznego, co daje 15/14 * 100 = I.Q. 107.

Nowe wskaźniki i podobne koncepcje zaczynają się pojawiać. McCall wprowadza ideę ilorazu edukacyjnego (EQ) w odniesieniu do wieku edukacyjnego. Sugeruje również, że wskaźnik ten można obliczać w odniesieniu do konkretnej umiejętności. Na przykład moglibyśmy obliczyć wiek czytania lub iloraz czytania (RQ). Wskaźnik ten jest zatem porównaniem wieku czytania do średniej normy czytania dla jego wieku chronologicznego.

Inną bardzo interesującą propozycją jest „iloraz osiągnięć” (AQ) Franzen. Wskaźnik ten można obliczyć, dzieląc rzeczywisty poziom osiągnięć przez IQ. W przykładzie szkolnym byłoby to podzielenie ilorazu osiągnięć akademickich dziecka przez iloraz inteligencji z testu inteligencji. Poziom osiągnięć to wiek akademicki osiągnięć podzielony przez wiek chronologiczny.

Wyobraźmy sobie, że dziecko radzi sobie źle w szkole i ma iloraz osiągnięć wynoszący 90, podczas gdy testy IQ wskazują, że jest bardzo uzdolnione z IQ 120. A.Q. = IlorazOsiągnięć / IQ = 90/120 * 100 = 75.

Ten wskaźnik jest tak interesujący, ponieważ pozwala zrozumieć, jak dzieci radzą sobie w porównaniu do tego, co potencjalnie mogą osiągnąć. Dwoje dzieci z tymi samymi osiągnięciami może mieć różne A.Q., co oznacza, że jedno wykorzystuje więcej swoich możliwości niż drugie. Innymi słowy, które dzieci nie wykorzystują swoich zdolności, co jest powodem, dla którego niektórzy mówili o czynniku lenistwa.

Inne propozycje pojawiają się, takie jak Współczynnik Inteligencji i Stała Osobowości Heinis, które chciały uwzględnić nieliniową trajektorię IQ w miarę starzenia się. Te pojęcia, które nie są wskaźnikami, wprowadziłyby pewne zamieszanie i są powodem, dla którego niektórzy ludzie błędnie mówią o Współczynniku Inteligencji, mówiąc o IQ.

Znacząca ewolucja miała miejsce, gdy znany Thurstone opowiedział się za użyciem wyników odchyleń i rang percentylowych z rozkładem normalnym. Rozkład normalny to funkcja matematyczna, która pokazuje, że większość przypadków znajduje się w centrum, podczas gdy skrajności są rzadkie. Powodem użycia go jest to, że każda zmienna losowa podlega rozkładowi normalnemu, a tak samo jest z inteligencją. Dlatego w każdej wybranej grupie ludzi, rozkład będzie taki (najwięcej w centrum, niektórzy w skrajnościach).

Ta metoda rozwiązała problem niedoskonałej relacji między wiekiem a inteligencją i wkrótce stała się powszechna. Dowiedz się więcej o tej metodzie obliczeń później na tej stronie.

Skala Wechslera staje się pierwszym istotnym testem inteligencji, który oficjalnie przyjmuje metodę krzywej normalnej i jej odchyleń do obliczania wyniku IQ. Autor skali, dr Wechsler, wskazał w podręczniku testowym, że użycie odchyleń „uwalnia nas od zobowiązania do jakiejkolwiek stałej średniej wieku umysłowego dla konkretnego wieku”.

Testy Stanford-Binet w końcu wprowadzają obliczenia odchyleń zamiast wskaźników wieku umysłowego, zachowując jednocześnie skalę 100 + 16x. To da ostateczny impuls metodzie odchyleń, która stanie się standardowym obliczeniem aż do naszych czasów.